บทที่ 14 5.3 การกลับมาของหานไท่หยาง
ใครจะรู้ว่าเขานั้นถูกบิดาทอดทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก ทอดทิ้งให้อยู่ห่างจากอกมารดานานนับสิบปี ครั้นเมื่อได้กลับมาเมืองหลวงก็ยังหาเหตุไล่เขาออกไปอยู่แดนไกลเกือบหนึ่งปีเต็ม หากเขามิใช้ความรู้ความสามารถที่มีเอาตัวรอดมาได้ เกรงว่าทั้งกองทัพทั้งหมดก็คงต้องพ่ายแพ้ต่อศัตรูและไม่อาจกลับมาแผ่นดินบ้านเกิด ไม่อาจกลับมาพบเสด็จย่าและเสด็จแม่ของเขาได้อีก
เสด็จพ่อของเขารักมั่นต่อหยางเต๋อเฟยพระมารดาของอ๋องใหญ่มากนัก ความรักทั้งหมดถูกทุ่มเทที่หานอี้มากกว่าบุตรธิดาองค์อื่น หากเขาไม่โชคดีเกิดเป็นว่าที่โอรสสวรรค์ เขาคงถูกกำจัดตั้งแต่ยังเยาว์วัยก็ได้
ภายในแววตาของฮ่องเต้หานเพลานี้ ปรากฏแต่ความผิดหวังระคนเสียใจ เขาอยากอธิบายและขอโทษต่อบุตรชายสำหรับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น หากยังสามารถแก้ไขและบุตรชายยอมรับฟังเขาสักนิด
“เสด็จพ่อ” หานอี้ประคองผู้เป็นบิดาที่เกือบทรุดลงกับพื้นหญ้า
“ไม่ต้อง” ฮ่องเต้ยกพระหัตถ์ปรามหานอี้ ทรงประคองพระองค์เองให้ก้าวเดินกลับพระตำหนักใหญ่ ภายในใจมีเป็นล้านคำมากมายที่อยากอธิบายต่อหานไท่หยาง แต่สำหรับหานไท่หยางแล้ว เขามีทิฐิในใจสูงเป็นอย่างยิ่ง ความหยิ่งทะนงในตนเองทำให้อีกฝ่ายยากที่จะเปิดใจรับฟังผู้ใด ความขัดแย้งนี้จึงสั่งสมมาเนิ่นนานจนยากจะหาทางแก้
“น้องรองเพิ่งกลับมาจากศึกที่ชายแดน ขอเสด็จพ่อทรงให้เวลาเขาสัก
หน่อยเถิดพะยะค่ะ” หานอี้พยายามปลอบใจผู้เป็นบิดาให้คลายความเศร้าระหว่างทางพากลับตำหนักใหญ่
“ข้าเกรงว่า หากอาหยางแต่งพระชายา ชีวิตจะไม่ยืนยาวนัก
หากยังถือทิฐิในใจตนเช่นนี้” เมื่อได้ยินฮ่องเต้ผู้เป็นบิดากล่าวเช่นนี้ ในใจของหานอี้ยิ่งรู้สึกผิดต่อตนเองและหานไท่หยางนัก
“ข้าเชื่อว่าอาหยางมีเหตุผลมากพอ สักวันเขาจะต้องเข้าใจเสด็จพ่อพะยะค่ะ” หานอี้ตอบ สายตาของอ๋องใหญ่ผู้เป็นโอรสองค์โตนั้นหันกลับไปมองทิศทางที่หานไท่หยางเดินไป
เมื่อใดกันหนอที่ความขัดแย้งภายในครอบครัวนี้จะสิ้นสุดเสียที
“ลูกงดงามหรือยังเจ้าคะท่านแม่...” จางเซียวหรูหมุนตัวให้มารดาชื่นชม หลังจากที่นางได้ซื้อเสื้อตัวใหม่จากร้านตัดเสื้อที่ใหญ่ที่สุดในเมือง
“งดงามมาก ลูกแม่จะต้องงดงามกว่าใคร ให้เป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องทุกองค์” หลี่ฮูหยินลูบศีรษะบุตรสาวอย่างอ่อนโยน นางหมายมั่นจะให้บุตรสาวงดงามที่สุดในงานวันพระราชสมภพของไทเฮา ที่มีการจัดดอกบัวเรืองแสงงดงามในสระหลวงของวัง เป็นงานชมบงกชยามค่ำคืนที่เป็นประเพณีประจำปีของแคว้นหาน ในทุกๆ วันพระราชสมภพของหานไทเฮา
“แต่ว่าก็ไม่อาจงดงามสู้ชุดพระราชทานของไทเฮาที่มอบให้จางอวิ๋นซีได้” จางเซียวหรูกระแทกตนนั่งบนตั่งด้วยความริษยา ชุดที่จางอวิ๋นซีสวมใส่ในวันนี้ เป็นถึงชุดพระราชทานจากไทเฮาถูกตัดเย็บโดยช่วงหลวงฝีมือประณีตของวังหลวง ทุกอณูเนื้อผ้านั้นล้วนทำจากผ้าไหมอย่างดีของพ่อค้าชาวอินเดียผู้เลื่องชื่อ
“เมื่อกลางวันแม่ได้ยินมาล่ะ ว่านางน่ะก่อวีรกรรมโต้เถียงกับพวกฝรั่งแขนลายที่ตลาดต่างชาติ ต่อให้นางจะใส่ชุดงดงามของไทเฮา แต่ถ้าหากเทียบกับกิริยาอันงดงามแล้ว นางเทียบลูกแม่ไม่ได้เลยสักนิด” หลี่ฮูหยินกล่าวชื่นชมบุตรสาวด้วยความภาคภูมิใจ
“นั่นสิเจ้าคะ...” จางเซียวหรูกระหยิ่มยิ้มอย่างภาคภูมิใจ นางมั่นใจนักว่านางจะต้องงดงามสะดุดตาท่านอ๋องใหญ่หานอี้อย่างแน่นอน
หานอี้เป็นโอรสที่เกิดจากสนมเอกก็จริงอยู่ แต่ทว่าได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้มากนัก มากกว่าหานไท่หยางผู้เป็นโอรสที่ถือกำเนิดจากฮองเฮาเสียอีก หากนางสามารถชนะใจหานอี้และอีกฝ่ายได้รับตำแหน่งรัชทายาท นางก็จะกลายเป็นพระชายาเอกองค์รัชทายาท และหากหานอี้ได้เป็นฮ่องเต้ นางก็จะกลายเป็นฮองเฮาแคว้นหาน!
